W dobie powszechnej normalizacji nie powinien dziwić fakt, że również stal musi być oznaczana według przyjętych standardów. Te dla Polski wyznaczane są przez Normy Europejskie, obowiązujące w krajach Unii. Według nich funkcjonują dwa systemy, służące do oznaczania stalowych wyrobów. Pierwszym z nich jest system znakowy, definiujący stal za pomocą liter oraz cyfr, drugim natomiast jest system cyfrowy, gdzie stal znaczona jest wyłącznie cyframi.

Oznaczanie według europejskich norm

Co można powiedzieć na temat systemów oznaczania stali po ich bliższej analizie? Po pierwsze, mimo wyróżnienia dwóch systemów w obowiązujących przepisach istnieje szereg innych podsystemów, służących do oznaczania stali. Tym samym można ją różnicować między innymi za pomocą składu chemicznego. Wróćmy jednak do Norm Europejskich – według nich każdy z gatunków stali posiada własny znak oraz numer. Dzięki nim w łatwy sposób można zidentyfikować określony materiał. Symbole w oznaczeniach mówią o cechach danej stali, ułatwiając jej identyfikację, z kolei numery wpływają na łatwiejsze opracowywanie danych elektronicznych.

Stal stali nierówna

W ramach oznaczeń według składu chemicznego stal dzieli się na cztery grupy. Są to stale niestopowe o zawartości manganu (Mn) poniżej 1%, gdzie oznakowanie rozpoczyna się od litery C i cyfrą mówiącą o średniej wymaganej zawartości węgla, a także stale niestopowe o zawartości manganu powyżej 1%, gdzie oznakowanie jest bardziej skomplikowane = stukrotność zawartości węgla, symbole pierwiastków chemicznych, wchodzących w skład danej stali i cyfry mówiące o ich zawartości.